Ik stond erbij en keer ernaar…

Het nooit-meer-weg huis

Een tijd terug schreef ik in een blog dat ik op zoek was naar dat ene huis. In de tussentijd is het gelukt om een huis te bemachtigen! Ongelooflijk toch? In deze compleet krankjorum (huizen)periode kwam opeens zo’n huis langs met een prachtig perceel en groen en veel privacy. Echt een plek die ik maar incidenteel voorbij zag komen. En geloof mij, na 4 jaar loeren op Funda…..dan weet je wat bijzonder is.

Trots als een pauw heb ik allemaal mensen lastig gevallen met de aanwinst toen ik het verlossende telefoontje van de makelaar kreeg. De reactie van een vriendin was treffend. Zij zei : “Het is je gelukt, dit is je ‘nooit-meer-weg’ huis!“. Hoewel ik weet dat je niet alles voor het zeggen hebt, is die gedachte wel mooi. Het nooit-meer-weg huis. Zo noem ik het nu ook.

Dranghekken nodig?

Na de aankoop kon mijn huis snel in de verkoop. Dat de markt overspannen is is geen nieuws. Alleen had ik ook weer niet verwacht wat er gebeurde nog vóórdat het huis op Funda stond. Tjeempie. Binnen een dag stonden de eerste bezichtigingen gepland en snel erna was er een reservelijst en 2 dagen volgepropt met bezichtigingen. Dranghekken en politie om alles goed te begeleiden was gelukkig niet nodig, maar wat bizar om mee te maken.

De Cat-Cave

Mijn huis was al super clean dus ik had eigenlijk maar één echte hoofdzorg. Waar laat ik in de tussentijd mijn kat als al die vreemde mensen in mijn huis rondlopen? Na afstemming met de dierenarts gekozen voor een eigen kamertje voor de kat tijdens bezichtigingen. Kon alleen moeilijk een kamer in huis dichtdoen, dat is echt niet handig voor de verkoop. Ik dus aan de bak met de berging. Hup, alle tuinstoelen eruit, nog wat spul naar recyclingstation, nog meer spullen eruit. Tjsa, mijn hal werd wederom een tijdelijke overgangsplaats met allemaal spulletjes. Daarna mijn auto volgeladen en kon aantal dingen bij mijn zus kwijt. Zo, eindelijk plek in mijn berging.

Na het vegen en verder opruimen van de berging zag ik een stukje zeil staan. Die ligt nu als een ware loper op de cementen vloer. Dan denk je, prima, kat erin, deurtje dicht en klaar is klara. Niks is minder waar, ik wilde niet dat het te koud was. Kon een kacheltje lenen van mijn vader, die opgehaald en paar dagen getest of het daarmee niet opeens een sauna werd binnen in de berging. Ging wonderbaarlijk goed. Mooi!!!

Vervolgens alle kattenspulletjes uit huis en in berging gedaan. Lees: krabpalen, voer, kattenbak, speelgoed, waterfontein en heel veel dekentjes. Tot slot nog een warmtedeken voor de kat gekocht  die continu aan kan blijven. De kat had hiermee een ware cat-cave ! Was echt fraai. Desalniettemin….wat was ik blij toen de dagen voorbij waren met bezichtigingen en mijn kat weer in haar cat-woning kon rondlopen. Het warmtedeken is nu een favoriet! Ze ligt er dagelijks op te broeien en te genieten.

De sleutelmomenten

Intussen zijn we paar weken verder en komt de sleuteloverdracht dichtbij. Het klussen kan dan beginnen!

• Fase 1 = behang trekken/pulken. Jippie (not).
• Fase 2 = de aannemer doet zijn ding. Relaxt.
• Fase 3 =  ff genieten van verbouwresultaat (tenminste dat is wat ik hoop uiteraard). Oehhhh. Aaaahhh.
• Fase 4 = handjes uit de mouwen, schilderen en poetsen voor de verhuizing. Pfew.    
• Fase 5 = verhuizers trekken mijn huis leeg, proppen de hele inboedel in de verhuiswagens en hoppa, daar zit ik dan. In mijn nieuwe stulp. Yes.

Tot slot nog de sleutel van mijn oude huis overdragen en dan is het een feit! Ik ben verhuisd naar het nooit-meer-weg huis.

Waar stond je nou bij en keek je naar?

Van alle meubels neem ik er 1 niet mee. Mijn huidige kledingkast. Die is intussen zo oud en heeft wat beschadigingen, dus ik dacht ‘Die gaat nog naar de stort’. Het lijkt wel of de kast het begrepen heeft, want vorige week stond ik voor de kast in de vroege ochtend met mijn duffe hoofd om kleding te pakken. Ik doe de deurtjes open, schuif de kleding opzij en toen…..KABOEM!! Valt gewoon die hele stang naar beneden met alle kleding eraan. Oeps… en ik stond erbij en keer ernaar. Mijn beduusde gezicht veranderde gelukkig snel in de gedachte ‘goh, best handig als de kleding wat lager ligt. Kan er nu makkelijk bij’. Heb alles serieus zo laten liggen, deurtjes dicht gedaan en de kleding in het weekend erna rustig opgevouwen en opgeruimd.

De kast is het symbolische signaal. Het is zover, het is tijd. Alleen is het eigenlijk net even 2 maanden te vroeg. Nog even geduld…

Knuffel, Els