Aan het eind van de tunnel..

Vandaag tijdens een mooie boswandeling in de ochtend, voordat het te druk werd en er mensen naar huis werden gestuurd, raakten mijn zus en ik een beetje de weg kwijt. We waren te vaak naar rechts en links gegaan. En nu? Ik blijf positief, want ik loop nooit volgens een vaste route, maar ga gewoon lopen en dat komt altijd goed. Alleen soms duurt een wandeling dan niet een uur, maar opeens anderhalf of twee uur. Ach, dat is niet erg. Het is prachtig weer en met een isoleerbeker met wat koffie vermaak ik me prima. Monter lopen we verder! Toch weet ik op een gegeven moment niet meer zo zeker of we nog wel de goede kant op gaan.

We lopen inmiddels over een smaller pad. Geluiden van mensen en kinderen verderop lokken ons een bepaalde kant op. Tijdens het trotseren van obstakels van, het lijkt wel bewust zo, neergelegde boomstronken over het pad, zien we een soort opening aan het einde van de tunnel van bomen. Is dat het pad dat weer terug naar de parkeerplek leidt?

We bedenken ons bij het zien van de tunnel, dat het leven op dit moment uit wel erg veel tunnels bestaat. De Wie is de Mol-tunnel, waar ik steeds meer overtuigd ben van ‘mijn mol’. Het licht aan het einde van een veel te lange virustunnel, die we hopen te zien nu er vaccinaties gestart zijn. Tot slot deze tunnel. Een bomentunnel met aan het einde…tsja wie zal het zeggen.

Één ding weet ik wel, aan het einde van de bomentunnel komt er een nieuwe keuze. Ga je naar links, rechts, rechtdoor of achteruit? Het lijkt het leven wel. Keuzes maken, continu weer. Niet altijd wetend of het de juiste keuze is…Mijmerend komt het einde van de bomentunnel in zicht en prompt stapt mijn zus naar links op het pad dat we dan oplopen. Echt vol overtuiging. Ik volg, want de weg ben ik intussen allang kwijt (spreekwoordelijk dan 😊).

Als een golfbaan naast ons opdoemt en we nog net niet omsingeld raken door mountainbikers, dringt het  tot ons door dat linksaf slaan niet lijkt te kloppen als het doel is “vind de parkeerplek terug”. Tijd om een hulplijn in te schakelen. Ik zet op mijn telefoon maps aan met de locatievinder erbij. Yep, de feiten zijn helder, we liepen precies de verkeerde kant op. We hadden naar rechts gemoeten en draaien dan ook meteen om. Even checken op de telefoon…..ja… dit gaat goed. Toch wel handig die telefoon.

Het weer blijft fantastisch en gek genoeg, nu we weer meer in de bewoonde wereld komen en het bos uitlopen horen we de vogeltjes fluiten. Die hebben we in het bos bijna niet gehoord. Vriendelijk een ‘parkeerwachter/agent/iemand die de boel dicht kan gooien als het te druk wordt’ groetend stappen we voldaan in de auto. 12.000 stappen verder en blozende wangen van de frisse lucht.

Deze tunnel van het bos laten we achter ons. Morgen een nieuwe dag met vast weer nieuwe tunnels! Benieuwd wat ik dan kies. Rechtsaf, linksaf, naar voren, even stil staan óf schakel ik een hulplijn in om me de goede kant op te laten leiden? Laat ik maar gewoon gaan lopen en dan bedenk ik het gaandeweg wel wat ik doe. Dat komt namelijk altijd goed, zoals vandaag ook bleek.

Groetjes, Els